برای شروع فهمیدن تفاوت سوئیچ های مدیریتی و غیر مدیریتی شبکه، ابتدا باید تعریف سوئیچ را بدانیم.
تعریف سوئیچ
سوئیچ یکی از مهمترین ابزارهای ارتباطی شبکه است که تجهیزات مختلف شبکه را به هم مرتبط می سازد. به عنوان مثال اگر بنا دارید تا یک دوربین تحت شبکه داشته باشید و از طریق شبکه و یا کامپیوتر خود این دوربین را کنترل کنید، با وصل کردن این دوربین به سوئیچ و وارد کردن آی پی آن به دوربین، به تصاویر مربوطه دسترسی خواهید داشت.
همچنین اگر قصد دارید تا به کاربران شبکه خود اینترنت بدهید، با اتصال مودم به سوئيچ این امکان برای آنها فراهم خواهد شد. در واقع این مزیت سوئيچ نسبت به ابزاری مثل هاب است که ترافیک مد نظر را فقط به سیستم مد نظر ارسال میکند و امنیت بالاتری را برقرار میسازد.
چنین ابزاری برای یک شبکه محلی (شبکه LAN) نیز بسیار مناسب میباشد و میتواند ارسال داده را به صورت هدفمندتری، پیاده سازی نماید.
انواع سوئیچ
به طور کلی سوئیچ های شبکه به دو نوع مدیریتی و غیر مدیریتی تقسیم بندی میشوند.
در سوئیچ های مدیریتی یا Managed Switches، به نوعی امکان پیکربندی ايجاد شده تا بتوان عملکرد مد نظر را در شبکه پیاده سازی و یا ترافيک شبکه را الویت بندی بندی نمود، به صورتی که اطلاعاتی که خاص تر هستند، امکان جا به جایی با سرعت بالاتر را داشته باشند.
اما در سوئیچ های غیر مدیریتی یا Unmanaged Switches این مزایا وجود ندارد و فقط به صورت Plug And Play کار میکند؛ یعنی تنها باید کابل برق آنها را متصل کنید تا تمامی ابزارهای شبکه بدون اعمال تنظیم خاصی با هم ارتباط داشته باشند.
مزایای و معایب سوئیچهای غیر مدیریتی Unmanaged Switches
در سوئیچ های غیر مدیریتی از آنجایی که امکان ساپورت پنل مدیریتی وجود ندارد، امکان کنترل دادههای شبکه برای شما وجود نخواهد داشت و بدین ترتیب نظارت محدود خواهد شد.
اما به شما پیشنهاد میکنیم اگر شبکه ای دارید که نیازی به مدیریت دادههای آن نیست و نرم افزارهای مخصوصی نیز در سیستمهای شبکه وجود ندارد، بهتر است از این نوع سوئيچ استفاده کنید تا بتوانید در هزینههای خود صرفه جویی نمایید.
سوئیچهای مدیریتی Managed Switches
همانطور که در بخشهای قبل به تفاوت سوئیچ های مدیریتی و غیر مدیریتی شبکه اشاره کردیم، به دلیل ابزارهای مدیریتی خاصی که این نوع از سوئیچها برای ما ایجاد میکنند، امکان مدیریت گسترده ای در شبکه برای ما ایجاد خواهد شد که در این بخش به طور کامل تری آن را شرح میدهیم.
پشتيبانی از پروتکل SNMP
یکی از قابلیتهایی که در این دسته از سوییچها وجود دارد، امکان پشتيبانی از پروتکل SNMP است.
این پروتکل میتواند صحت و سلامت تجهیزات داخل شبکه را در فرآیند مانیتورینگ نمایش بدهد. در واقع حتی امکان بررسی سلامت تجهیزات شبکه از بیرون شبکه نیز وجود دارد و نیازی به حضور فیزیکی و بررسی این تجهیزات به صورت مستقیم نخواهد بود.
امکان Vlaning
به کمک Vlaning امکان اینکه یک بخشی از شبکه به صورت یک واحد مجزا در نظر گرفته شود و ترافیک را به گونه ای هدفمند به سمت بخشهای مختلف هدایت کند، وجود خواهد داشت.
این قابلیت در واقع به گونه ای ترافیک را ایزوله میکند تا بخشی که اهمیت بیشتری دارد، از حجم و سرعت بالاتری بهره مند شود و ترافیک بیهوده در این بین مصرف نشود.
همچنین به کمک چنین قابلیتی، امنیت شبکه نیز در سطح بالاتری قرار میگیرد چرا که از دسترسی به اطلاعات بخشهای مختلف از کاربران بخشهای دیگر گرفته شده است.
قابلیت Redundancy
از مزیتهای مهم دیگری که در سوئیچهای مدیریتی شبکه در قیاس با سوئیچهای غیر مدیریتی ایجاد شده است و میتواند مدیریت را آسانتر از قبل کند، Redundancy است.
فرض کنید در یک شبکه ارتباط به طور کامل قطع شود. در صورتی که بخواهید همچنان ارسال اطلاعات داشته باشید، میبایست از یک مسیر جایگزین استفاده کنید که ایجاد چنین مسیری به کمک پروتکل STP انجام خواهد شد.
در واقع این پروتکل فقط در یک زمان آن هم بین دو دستگاه، چنین مسیری را ایجاد میکند و امکان بروز یک Loop در شبکه را که به دلیل ایجاد مسیرهای مختلف پدیدار میشود را از بین میبرد.
لازم به ذکر است که امکان Load Balancing در کنار این قابلیت نیز وجود دارد، تا با تقسیم دیتا بین سوئیچهای مختلف، از تمامی منابع بهره لازم برده شود.
قابلیت QoS
اگر به بخش قبلی دقت کرده باشید، اشاره کردیم که امکان اولویت بندی دیتا بین بخشهای مختلف شبکه وجود دارد. این قابلیت QoS یا Quality of Service نامیده میشود.
مثلا سرویس VoIP سرویسی است که باید سرعت بالایی داشته باشد و محدودیت زمانی در آن اهمیت بالایی دارد لذا ارائه بیشتر ترافیک به این بخش یا بخشهای مشابه دیگر، باعث خواهد شد تا در نهایت کیفیت سرویسهای شبکه بهبود پیدا کند و بسته اطلاعاتی بدون مشکل به مقصد برسد.
